Hoi, ik ben Nienke en schrijf over (bijna) alles wat ik denk, voel en meemaak.

En geloof me, dat is best veel ;) 

Over een paar maanden vertrek ik met mijn dochtertjes voor onbepaalde tijd naar het buitenland en natuurlijk zal ik ook die avonturen met je delen.

Ik hoop dat mijn verhalen je vermaken, raken of misschien wel inspireren om je hart te volgen.

 

Los met Linda

 

Mama gaat los!

Ik ga uit eten.

Met Linda.

 

Nee, nee, nee, ik heb het hier niet over een braaf etentje met voorgerecht, hoofdgerecht, toetje en dan hup weer naar huis.
Nee, ik heb het over een écht uitje.
Je weet wel, zo'n eentje waarbij je daarna nog een drankje gaat doen in de stad.

Dump je kind bij je ex 

 

Het kan gewoon niet misgaan dit keer.
Ik bedoel, ik heb haar dekbed, Grote Hond en haar favoriete drinken meegegeven, dus het kan gewoon niet dat ze belt dat ze weer naar huis wil.
Dit wordt dé avond... dé 'Mama heeft tijd voor zichzelf'-avond!

Zal ik mijn tel op stil zetten?
Dat ik het gewoon niet hoor, mocht mijn ex bellen...

 

Badderen, smeren en schminken 

 

Ik zit uitgebreid in bad, doe daarna wat make-up op (het was nog net niet over datum) en sta voor de kast om iets leuks aan te trekken.
Een strakke jurk?
Nee, toch maar zo'n lekker alternatief kloffie, je bent tenslotte wat je bent, toch?

Even schiet het door me heen: 'Maar misschien kom je  bekende tegen, bijvoorbeeld een Harm, de hunk van vroeger bij de sportschool waar ik jaren geleden nog de motivatie voor kon opbrengen.'

 

Parkeren doe je zo!

 

Het is druk in de stad en het enige parkeerplekje dat we kunnen vinden is belachelijk klein.
"Ik prop hem hier zo tussen hoor!" roep ik vol bravoure tegen Lin.
"Stap maar vast uit."


Met een soepele beweging en een paar keer bijsturen wring ik de auto tussen twee andere in.
Na de garage in Spanje draai ik hier mijn hand niet meer voor om.
Ik moet over de achterbank naar buiten klimmen, want alleen de achterdeuren kunnen nog open.
'Damn, dat is toch best lastig met zo'n brace.'


'Tada!'

 

Roep ik naar mijn vriendinnetje die braaf op de stoep staat te wachten.
Vol bewondering krijg ik een goedkeurende blik.
'Alleen die andere mensen kunnen nu niet meer instappen,' zegt ze.
Ik kijk even achterom.
'Tja... dat is wel even een dingetje.'

 

Manifesteren doe je dus zo ;) 

 

We lopen de straat uit, de bocht door, het straatje in van het restaurant en dan zie ik hem aankomen; hij loopt recht op ons af.

 

Harm

 

Ik stoot Linda aan, "Harm!" fluister ik in haar oor.
Ik denk aan alle grappen die we samen over Harm hebben gemaakt, want Linda was ook diep onder de indruk van hem.
Een beschuitje eten was wel de minst foute die uit onze mond is gerold.

 

Ineens ziet hij mij ook en ik zie aan zijn gezicht dat hij schrikt.
"Hey Nienke," zegt hij vrolijk, maar ik hoor het ongemak in zijn stem.

 

Hij is nog steeds net zo aantrekkelijk als een paar jaar geleden, alleen zijn haar zit anders: een soort opgeschoren kapsel met een rare krul op zijn hoofd.

Ik vraag me af of de extra rimpels in mijn voorhoofd hem ook opvallen....

 

"Ga je ook ergens eten?" vraag ik ongemakkelijk.
"Ja, mijn afspraak zit binnen," zegt hij als hij een knikje geeft naar het restaurant waar we recht voor staan.
Bedoelt hij zijn vriendin?

Het voelt nu ongemakkelijk x 2.

 

Flashback

 

Terwijl we elkaar aankijken, denk ik aan alle momenten dat er een enorme spanning tussen ons hing op de sportschool toen we allebei nog vrijgezel waren en ik vraag me af of hij daar ook aan denkt.

We praten wat over de bekende koetjes en kalfjes en dan zeg ik snel dat ik door moet lopen.

 

Thee en Cocktails 

 

Linda is al naar het restaurant en als ik bij haar aan tafel plof, schieten we allebei in de lach.


"Hij is nog steeds lekker hè," grinnikt ze.
"Ja," beaam ik.

 

Het wordt een super gezellige avond en daarna lopen we door naar een terrasje
waar ik braaf wat theetjes drink (de bediening keek wat raar) en Linda flink wat cocktails wegtikt.
Het wordt steeds later en steeds gezelliger.

 

Midden in de nacht rijden we over de stille, donkere wegen door het platteland.
De lucht is zwart en de maan is fel.
Ik zet de motor uit als we bij Lin op de oprit staan en we praten nog even over diepgaande dingen en dan ineens zegt Lin:

 

"Toch blijft het jammer..."
"Wat?" vraag ik.
"Nou gewoon... nu met dat haar is Harm een beetje een soort koningspoedel en eerder was het meer een stoute jackrussell."


Ik kijk haar aan en krijg spontaan de slappe lach; die cocktails werken aanstekelijk.

 

"Maar nog steeds wel een heel lekkere koningspoedel," proest ik het uit.

 

Als ik terugrijd naar huis, dwalen mijn gedachten even af naar Harm.

Harm, perfecte Harm.


Ik zie mezelf staan in mijn alternatieve kloffie en hij tegenover me met zijn perfect aansluitende spijkerbroek, gepoetste gympen en gestreken bloesje.
Harm met de perfecte look, perfecte auto, perfecte huis en perfecte baan...

 

Chaos

 

Thuis stap ik over de bergen chaos van mijn kids heen: kleren, skateboards en ander speelgoed, en kijk naar alle ranzige schoenen op de schoenen-plank.
Ik stap in bed en gooi nog twee verdwaalde knuffels op de grond en denk aan de twee ondeugende meisjes die waarschijnlijk morgen weer stiekem 's nachts in mijn bed kruipen en voel me intens gelukkig.

 

Nee, perfecte Harm en ik passen niet bij elkaar.

Het is maar goed dat hij de perfecte vriendin heeft.

 

Maar om naar te kijken blijft hij  leuk.
Heel leuk ;)

 

 

 

ps: Opa ontsnapt (deel 2) komt nog hoor :) 

Reactie plaatsen

Reacties

Er zijn geen reacties geplaatst.

OPA ONTSNAPT (DEEL 1) 

We gaan op schoolkamp

 

Daar zitten ze, bijna dertig prepubers, allemaal braaf in hun gele fietshesje, klaar om te vertrekken naar het schoolkamp.
De sfeer is uitgelaten en de gezichten zijn nu al rood van opwinding  en ze hebben nog geen meter gefietst.

 

De Perfecte Juf

 

Ik probeer een gaap te onderdrukken, want hé, ik moet natuurlijk wel de perfecte juf uithangen, zeker als we op kamp gaan!

Het kost me moeite om er energiek uit te zien, want Rosie (die eigenlijk dit weekend bij papa zou zijn) brak haar polsje, en we brachten mijn geplande 'mama is even alleen' (nu dus niet) avond door in de wachtruimte van de spoedeisende hulp.

 

"Een brace ? Een brace!!!"

Rosies teleurstelling was groot.

Niet eens gips?

Had ze hier nou uren voor zitten wachten?

Om op school aan te komen met alleen maar een brace!!!

 

Maar goed... om bij het verhaal te blijven: kind met pijn, kind met koorts, weinig slaap, moeie juf.

 

En toen gebeurde het dus.

 

*Pling!*

 

Ik kijk naar het schermpje van mijn telefoon en zie gelijk de eerste regels van het appje.

 

"Harry is net opgehaald met de ambulance, hij ligt in het ziekenhuis en heeft een herseninfarct gehad."

 

"Ze zijn hem nu aan het behandelen, maar het kan zijn dat hij naar Arnhem moet voor verdere behandeling als het hier niet lukt."

 

Ik voel langzaam hoe het bloed uit mijn gezicht trekt en dan als een razende weer terugstroomt.
Ik denk aan de oma van mijn collega, die de dag ervoor is overleden aan precies hetzelfde: een infarct en naar Arnhem.

Ik ren de klas uit naar een andere collega en vertel haar huilend en met heel veel gesnik wat er aan de hand is. Marieke is dé aangewezen persoon als je wil kalmeren. 

Daarna strompel ik Marits ( de directrice) kantoor binnen.
Als ik haar vertel wat er aan de hand is gaat het weer mis.

Een aantal vriendinnen heeft hetzelfde meegemaakt, maar nu het om mijn eigen vader gaat, voel ik toch echt een totale paniek.

Ik lijk wel een klein kind en heb mezelf niet meer onder controle... Shit, er loopt toch geen snot uit mijn neus?!

Trouwen en tomaten

 

Ik voel hoe mijn wangen gloeien en mijn hoofd nu minstens de kleur van een tomaat moet hebben.

Waag het niet als ik ooit ga trouwen dat je op mijn bruiloft vertelt hoe lelijk ik ben als ik moet huilen, hoor, grap ik tegen Marit.

Ze schudt lachend haar hoofd: "Zou ik nooit doen," verzekert ze me met een knipoog.

 

Mijn collega Myra brengt me thuis, en daar pak ik de auto.

Gelukkig kan mijn knieband dit ritje naar het ziekenhuis prima aan.

Ik strompel zo snel als ik kan door de te lange gangen, wacht ongeduldig op de lift die nooit lijkt te komen (wat belachelijk is, want er zijn er 4) en zoek op de weerwar van bordjes naast de deuren van de kamers.

Dan zie ik het bordje met 'meneer Disco' en zwaai de deur open van de kamer waar mijn pa ligt.

 

"Hoi," roept hij vrolijk vanuit zijn bed.

 

Hij zit rechtop met een smile van oor tot oor.

Zijn grijze haar staat woest alle kanten op en hij lijkt nog het meest op Catweazle.

Zo te zien stoor ik hem, want hij was druk in gesprek met een medepatiënt en een zuster.

 

"Wat doe jij hier dan?

"Je moest toch op kamp?" 

 

Het is wel duidelijk wie hier het meest  geschrokken is...hij is het in ieder geval niet.

 

 

Reactie plaatsen

Reacties

Anita
2 dagen geleden

Ben inderdaad benieuwd naar deel 2 😂😂😂

Sjaak Matla
4 dagen geleden

Oh oh Harry wat een ellende!
Mooi geschreven Nienke.
Lieve gezellig har snel herstellen, kunnen wij eerdaags weer eens gezellig babbelen🫶💋👍

Frank
5 dagen geleden

Mooi verwoord en benieuwd naar deel 2.

Heb je genoten van mijn Blog?  Deel mijn blog dan met je vrienden op je socials, want het lijkt me leuk om voor wat meer mensen te schrijven! Bedankt voor je hulp :) 

Volg de rest van mijn avonturen op:

Klik op de foto's om meer Blogs te lezen

KATTENLIEFDE

Bij de naam Bill zou ik meteen denken aan een Amerikaanse vrachtwagenchauffeur, met een enorme baard en een bierbuik, maar niets is minder waar. Bill is een ander soort man, namelijk eentje die vermomd is in een dik pluizig kattenlijfje met één oog.

Lees meer »